از یوسف کانیو
کار دانشگاهی من به عنوان محقق در باستان شناسی خاورمیانه در دانشگاه توبینگن است و در حوزه تحقیقاتی معمولاً مراحل کاربصورتی است که نمی‌توان درخانه انجام داد. در عین حال فرزندانم در مدرسه ومهدکودک هستند. به دلیل شیوع ویروس کرونا اوضاع تغییر کرده است: من دیگر نمی توانم به دانشگاه بروموبچه ها در حال حاضر در خانه می‌مانند. این موضوع مرا مجبور به تغییر سبک زندگی اجتماعی و علمی خود کرده از یک طرف من در خانه کار می کنم و ازطرف دیگر زندگی خانوادگی مرا به چالش کشیده است. در طول شبانه روز مجبورم زمان زیادی را صرف تکالیف کودکانم در خانه کنم و همچنین مجبورم که درزمینه تحصیلی به آنها کمک کنم. برای این کار، من باید کامپیوتر خود را برای یادگیری و چاپ مطالب درسی در اختیار آنها قرار دهم. اما مهمتر از آن، اینکهچگونه با آنها وقت میگذرانم و به دنبال راه هایی برای سرگرم کردن آنها هستم خود یه چالش بزرگ است که به این امر اصلا عادت ندارم. به علاوه رفتن بهدانشگاه در مورد فعالیت های تحقیقاتی سفرهای مداوم به برلین را نیز باید انجام دهم، از آنجا که هم اکنون همه جلسات علمی از طریق اینترنت برگزار می شود،همه چیز بسیار تغییر کرده است. من با یک تیم بین المللی همکاری می کنم تا میراث فرهنگی سوریه را مستند سازی کنم. اکنون امکان جمع شدن با همکارانمغیرممکن است و همایش های علمی که می خواستم در ایتالیا و ترکیه در آنها شرکت کنم، لغو شد. اکنون احساس می کنم وقت من برای تحقیقات علمی و نگارشمقاله کوتاه شده است تا من نتوانم برنامه کاری خود را طبق برنامه ریزی انجام دهم. در همین زمان، ارتباط با دانشجویان و محققان سوری بسیار محدود و سؤالاتیکه درباره ادبیات علمی، کتابشناسی و آینده علمی آنها داریم، افزایش یافته است. به نظر من در این زمان بسیار جالب است که فرزندان خردسال من سهم زیادی ازرایانه من را در اختیار دارند، زیرا به محلی برای سفارش هدیه و بازی از طریق اینترنت تبدیل شده است. برای آنها، نشستن در پشت رایانه در دفتر من بدان معنیاست که اکنون همه سوپر مارکت ها بازند و آنها می توانند هر آنچه را که میخواهند خریداری کنند! من از مهارت های خود برای جستجوی آنلاین استفاده می کنم،به عنوان مثال، برای اسباب بازی هایی که فرزندانم به آنها نیاز دارند. برای من بسیار جالب است که فرزندانم می دانند چقدر مهم است که در خانه بمانیم و از آنشکایت نمیکنند. آنها همیشه می گویند: “ما مسافرت نمیریم و نباید بیرون برویم و به دیگران نزدیک شویم.” گاهی اوقات دوستانشان در حیاط خانه ما قدم می زنند وبا فاصله برای مدت کوتاهی با آنها صحبت می کنند. در عین حال، آنها خیلی از دوستانشان را که در مهدکودک دوست بودند نمیبینند، آنها همچنین ازطریقواتساپ با دوستان خود ارتباط برقرار می کنند که باعث خوشحالی آنها می شود. من شروع به ساخت فیلم های کوتاه به همراه آنها درمورد برخی از بازی ها وآهنگ هایی که آنها را دوست داریم کرده‌ام. این فعالیت تقریباً به یک عادت روزانه و راهی برای گذراندن وقت در کنار هم تبدیل شده است. من امیدوارم که بحرانکرونا به زودی پایان یابد تا ارتباط های اجتماعی از سر گرفته شود و کارهای روزمره به حالت عادی خود برگردد چه در دانشگاه باشد و یا چه در مدرسه.
tun042804
Impressionen zum Leben in Zeiten der Corona-Pandemie: Foto: tünews INTERNATIONAL; Mostafa Elyasian, 08.05.2020
