توسط مایکل سایفرت
در رسانه ها، تقریباً هر روز گزارشاتی در مورد تفاوت مقادیر بروز کرونا در شهرهای بزرگ بین مناطق پخش می شود. مقادیر و درعین حال، خطر ابتلا بهعفونت در به اصطلاح نقاط داغ اجتماعی که به ویژه در بین شهرک های مسکونی یا همان ساختمان های بلند، که در آنها بیشتر مهاجران ساکن هستند، نسبت بهمناطق مسکونی عادی به طور قابل توجهی بالاتر است. طبق بررسی های همه پرسی ها کلینیک های بادن–وورتمبرگ نیز نشان می دهد که نسبت بیماران با سابقهمهاجرت در بخش های مراقبت ویژه بسیار زیاد است تونیوزاینترنشنال در مورد آن با بوریس نیزواند، استاد جامعه شناسی در دانشگاه توبینگن صحبت کرد. ویاین گرایش ها را با ”فرضیه فقر„ جامعه توضیح می دهد که بسیار خوب به اثبات رسیده است: افراد فقیری که بیشتر در چنین مناطقی از شهر زندگی می کنند،بیشتر در معرض خطر هستند، سریعتر بیمار می شوند و زودتر می میرند. در ساختمان های بلند، مردم بیشتر نزدیک بهم زندگی می کنند و برای هر نفر کمتر ازمتر مربع در دسترس است. این واقعیت که تیم های واکسیناسیون سیار در حال حاضر در کلن به چنین مناطقی از شهر می روند راهی منطقی به نظر می رسد: بااین پیشنهادات واکسیناسیون مستقیم و بدون عارضه، میتوانید به افرادی دسترسی پیدا کنید که رسانه های اصلی نمیتوانند به آنها دسترسی پیدا کنند. ابتدا واکسینهسازی سالمندان به ویژه آسیب پذیر کاملاً درست بود. اما اکنون، در صورت افزایش خطر ابتلا به ویروس کرونا، ارائه واکسن میزان بروز عفونت را کاهش میدهد و همه ما از آن بهره مند خواهیم شد. از نظر جامعه شناسى، دومین مکان مهم سرایت محل کار است. افرادی که درآمد کمتری دارند بیشتر فعالیتهایی را انجاممی دهند که نیاز به حضور در محل کار داشته باشد و این موضوع برای کار در خارج از خانه است. در نتیجه، آنها همچنین در معرض خطر بیشتری قرار دارند. شرکت های بزرگ با بخش های ایمنی شغلی میتوانند اقدامات کرونا را به نسبت خوب اجرا کنند. اما آنچه در شرکت های کوچکتر و تعداد کمی از کارمندان بهنظر می رسد، اطلاعات کمی در مورد آن به دست آمده است، این را نیزواند میگوید. او دوست دارد در مطالعاتی که افراد ممکن است به این ویروس آلوده شدهباشند، برای شناسایی، از مبتلایان و به ویژه مبتلایان به بیماری شدید سوال شود. مطالعات علمی نشانگر افزایش تجربه تبعیض و نژادپرستی در میان مهاجران دربحران کرونا است. آیا مهاجران به عنوان سپر بلا دیده می شوند؟ بوریس نیزواند: این سوال که چه کسی بیماری را برای ما به ارمغان می آورد؟ اگر فقط بهبیماری های همه گیر یا سفلیس فکر کنیم، این یک سوال باستانی است. البته، این طرز تفکر افرادی که مبتلا شده اند است، همیشه این دیگران هستند که بیماریها رابه همراه می آورند، در حالی که آنها خودشان معقول و مطابق با قوانین عمل می کنند. اتصال چیزهای خطرناک با فرهنگ های بیگانه و گروه های قومی معمولدر تفکر گروه محور است و این البته به تعصب نژادی دامن می زند. اما اگر به طور خاص مسیر عفونت را بفهمید، می بینید که ویروس برای افراد فرقی نمی کندکه سابقه مهاجرت دارند یا نه. بنابراین، قانون و دولت رفاه وظیفه دارند بر همه تأثیر بگذارند تا از گسترش همه گیری جلوگیری کنند. این روشها برای همه یکساناست. از این گذشته، در میان افرادی که به دلیل فقر و شرایط نامطمئن کار در معرض خطر بیشتری هستند، افرادی با سابقه مهاجرت و همچنین افرادی که سابقهمهاجرت ندارند نیز وجود دارد. البته مهاجران زیادی هستند که از قوانین پیروی نمی کنند، اما تعداد زیادی از آلمانی ها نیز وجود دارند. اسناد کمک نمی کند، بایدهمیشه به دنبال راه حل های عملی بود. اگر این قوانین بهتر ابلاغ می شد، حداقل برخی از این افراد میتوانستند رفتار صحیح تری داشته باشند و بنابراین خود ودیگران را کمتر آلوده کنند. این كارشناس علوم اجتماعی با تمرکز بر تحقیقات در مورد مهاجرت و تنوع می گوید. بوریس نیزواند به طورخلاصه می گوید: درنهایت، به دلیل فقر و شرایط کار در عدالت فاصله ای وجود دارد: بی عدالتی اجتماعی نیز به ویژه در مواقع شیوع بیماری بر سلامتی تأثیر دارد.
tun21050507
Das Brandenburger Tor in Berlin. Foto: tünews INTERNATIONAL / Mostafa Elyasian
