از یوسف کانویا
شهر پالمیرا در سوریه کنونی در تاریخ طولانی خود با ترکیبی فرهنگی از شرق و غرب مشهور بود. این امر در معماری و در ادیان مختلف مشهود است. شایدمهمترین آن سنت تشریفات تدفین در دوران هلنیستی و رومی (حدود۲۰۰ سال قبل از میلاد تا ۳۰۰ میلادی) باشد. حتی قبل از مرگ نیز مجسمه ای توسط مجسمهسازهای ماهر برای هر شخص ساخته می‌شد. مجسمه به نیمه بالایی شخص محدود می شود و باید تا حد امکان شبیه به شخص باشد. این نیم تنه باید مطابق با اندازهطبیعی فرد باشد و سبک سنتی لباس، زیور آلات و جواهرات را برای زنان و مردان نشان دهد. به عنوان یک قاعده، هنرمندان سعی می کنند مردم را به شکلی کهواقعاً هستند به تصویر بکشند. پوشش سر مجسمه سه بعدی اغلب نشانگر شغل مالک است. همچنین روش های مختلفی برای حالت دادن به موها با استفاده از روشهای فر و بافتن برای زنان و مردان وجود دارد. این مجسمه ها در جلوی قبر قرار می گیرند و نام و سن صاحب متوفی را به عنوان یک کتیبه نشان می دهند. در پالمیرا آنها میخواستند با نیم تنه ها یک پرتره واقع گرایانه ایجاد کنند. کارگاه های مجسمه سازی، که در دوران رومی بسیار گسترده بود، همان نقشی را که امروزهعکاسان بازی می کردند، داشتند.
در مقایسه با امروز، شبیه به عکس پاسپورت یا عکس پروفایل در شبکه های اجتماعی است. آیا پالمیری ها ظهور شبکه های اجتماعی را پیش بینی می کردند؟ یا اینکه این مجسمه ها آثار هنری بودند که قرار بود به طور دقیق مردم را نشان دهند و در عین حال در نتیجه رقابت اجتماعیدر جامعه تزئین شوند؟ پالمیرا‌ها تصور می کردند که، هویت یک شخص در چهره است بنابراین آنها فقط تا سینه مجسمه تولید می‌کردند. به منظور تأیید اینفرضیه، تیمی از دانشمندان ژاپنی با بازسازی واقعی صورت بر اساس جمجمه بازمانده و مقایسه آن با مجسمه، مطالعه ای درباره مکاتبات مجسمه با فرد متوفیانجام دادند. از داده های موزه های سراسر جهان نیز برای این منظور استفاده شد. همچنین گورهای خانوادگی گسترده ای وجود داشت، به ویژه در بین طبقه بالا. دهها اگر نگوییم صدها گور، از قبر باقی مانده است و برای چندین نسل از آنها استفاده شده است. بعضی اوقات میتوان این قبر را توسط یک خانواده به یکی دیگرفروخت. بیشتر گورها همچنین حاوی مجسمه هایی از „وعده های غذایی تشییع جنازه“ بود که پدر متوفی را به همراه اعضای خانواده داغدیده در حالی که رویتخت دراز کشیده و ضیافت مراسم خاکسپاری را می خورد، به تصویر می کشد. در بسیاری از موزه های بین المللی، چه در انگلیس، دانمارک، فرانسه یا ژاپن،بیش از ۳۰۰۰ مجسمه وجود دارد. آنها مانند سفیران تمدن پالمیرا–سوریه هستند. امروزه پالمیری ها به دلیل جنگ در سوریه در سراسرجهان پراکنده شده اند و اینمجسمه ها میتوانند احساس کنند که پالمیریان تنها نیستند. شاید این یکی از جنبه های مثبت حضور مجسمه های پالمیرا در موزه های بین المللی باشد که به طورغیرقانونی از سوریه آمده اند. آیا آنها روزی همراه پناهندگان به سوریه باز خواهند گشت؟ اطلاعات بيشتر:
