محمد نظیر مومند (محقق) و ميشاييل سايفرت (متن)
در ۱۶ نوامبر، یک تظاهرات کوچک در توبینگن علیه پرواز اخراج به افغانستان که در آن روز برنامه ریزی شده بود، برگزار شد. قرار بود مردان جوان مجرداخراج شوند، برخی از آنها قبلاً نیز به بازداشت تبعید منتقل شده بودند. محمد نظیر مومند از تیم تحریریه تونيوز اينترنشنال در تظاهرات بود. وی گزارش می دهد: “حدود ۴۰ نفر در آنجا بودند، پناهندگان افغان و داوطلبان آلمانی.” وی اخراج برنامه ریزی شده را در ارتباط با معاهدات اتحادیه اروپا و دولت آلمان با افغانستان ازسال ۲۰۱۶ می بیند که طبق آن تمایل به پس گرفتن پناهندگان شرط میلیاردها کمک در بازسازی است که افغانستان دریافت می کند. محمد گفت: “دولت افغانستانباید امنیت و مشاغل بازگشت کنندگان را تضمین کند.” مورد یکی از آشنایان نشان می دهد که این تعهد داده شده انجام نمیگیرد: «او سه سال پیش از کشور اخراج شد، در حالی که کاملاً ادغام شده بود. او آزمون زبان B1 را گذرانده بود و شغلی داشت. او را مستقیماً از سرکار بردند. لپ تاپ او را گرفتند زیرا او بدون لپتاپ به آلمان آمده بود. من مدام از او خبر دارم. او در کابل زندگی می کند و به هیچ وجه احساس امنیت نمی کند و فقط میتواند با کمک دایی که با او زندگی می کندزنده بماند. “و او آنقدر ناامید است که سعی میکند تا به آلمان برگردد. شاید او در راه باشد، زیرا مدتی در دسترس نیست.”آیا افغانستان یک کشور امن است؟ پسچرا هر چند روز یکبار حملات تروریستی گزارش می شود؟ همه دوستان و اقوام من در افغانستان احساس امنیت نمی کنند.” وی به حمله ۴ نوامبر به دانشگاه کابلبا ۳۵ کشته و در اوایل ۲۵ اکتبر به یک دوره زبان با ۳۱ کشته اشاره دارد. “داعش خود را مسئول این حملات اعلام کرده است. درست مانند طالبان، داعشمیخواهد از مشارکت زنان در آموزش جلوگیری کند، که البته این مسئله در کابل امری طبیعی است. “یک هفته پیش تعداد کشته های بیشتری در نتیجه حملهموشکی داعش به یک منطقه مسکونی رخ داد. در فهرست صلح جهانی ۲۰۲۰ موسسه اقتصاد و صلح در سیدنی، افغانستان به عنوان خطرناکترین کشور جهان،بعد از یمن، سودان جنوبی و سوریه قرار دارد. پرو اسیل گزارش داد که پرواز اعزام مجدداً لغو شد زیرا طرف افغان در مورد وضعیت کرونا نگران بود. بر اساس یک برآورد توسط وزارت بهداشت افغانستان، تقریباً کمتر از یک سوم از حدود ۳۵ میلیون نفر در این موج دوم بیماری همه گیر، حتی ۵۰ درصد، در کابلآلوده شده اند. محمد این را تأیید می کند: «قرنطینه در موج اول تاثیر داشت. اکنون مردم دیگر این مسئله را نمی پذیرند زیرا هیچ حمایتی از طرف دولت وجودندارد. آنها نمیتوانند فاصله ها را رعایت کنند، باید به نوعی پول بدست آورند و غذا تهیه کنند تا از گرسنگی جلوگیری کنند. “علاوه بر این، یک سنت زندگیمشترک وجود دارد:” کسانی که کرونا دارند شرمنده هستند و نمیتوانند آن را نشان دهند. عدم در آغوش کشیدن یکدیگردر سلام و احوالپرسی بسیار غیر اخلاقیتلقی می شود. گویی که دیگری را نادیده می گیرید.” نتیجه گیری محمد: “مردم خسته اند، تقریباً ۴۰ سال است که هیچ صلحی وجود ندارد. آنها بین جنگ، وحشتو همه گیری خرد شده اند. شما مانند وسط یک پل هستید و نمیتوانید به هر جهتی بروید. زیرا هر دو جهت برای آنها مشکل ایجاد خواهد کرد، خواه به دولت متوسلشوند یا به طالبان. ”محمد امید زیادی به مذاکرات صلح ندارد:” طرفین مذاکره در هتلی زیبا در قطر نشسته و غذای خوبی نوشجان میکنند. از آنجا که هر دو طرفیکدیگر را قبول ندارند، نتیجه ای نمی گیرند.”
