از اوته كايزر
افغان هایی که سال هاست در آلمان همچنین در توبینگن زندگی
می کنند بسیار نگران هستند. آنها وضعیت کشور در هندوکش را آشفته تجربه می کنند. آنها افغانستان را درآستانه فروپاشی اقتصادی می بینید. و از نزدیکان خود می شنوند یا در رسانه ها ميخوانند که اکثر مردم فقیر هستند و بسیاری احساس خطر می کنند. „م“ (همه اسامی برای سردبیران شناخته شده است) وضعیت کشور را توصیف می کند: „در افغانستان آزادی، امنیت، کار وجود ندارد و شما نميتوانید آزادانه نظر خود را بیان کنید.“ همچنین، پول هیچ ارزشی ندارد و مردم نميتوانند مواد غذايى بخرند. بومی توبینگن گزارش می دهد که یک همسایه جوان بیکار به دلایل نامبرده ریشش را بلند کرده و نزد طالبان رفته است. یکی از آشنایان خانواده „م“ از زمانی که طالبان قدرت را در اواسط ماه اوت به دست گرفتند، کار خود را به عنوان کارمند دولتی متوقف کرد. بسیاری از کشورها کمک های مالی به افغانستان را متوقف کرده اند و دارایی های دولت افغانستان در ایالات متحده مسدود شده است. بسیاری از کارمندان دولت دیگر حقوق نمی گیرند. مرد حالا در خیابان سیب می فروشد. پول ملی، افغانی، روز به روز ارزش کمتری پیدا می کند. برخی از افراد بیکار از سر ناچاری مجرم می شوند. در صورت دستگیری، «م » می گوید که دستش بر اساس قوانین سختگیرانه شرعی قطع خواهد شد.
„ف“ دیدن „چگونه کشورم خون می شود“ دردناک است. این زن اهل روتنبورگ به ویژه از وضعیت زنان شوکه شده است: „آنها همه چیز را از دست می دهند.“ عمه او در کابل از زمان حکومت طالبان جرات ترک خانه را نداشته است. زنانی که روسری نمیپوشیدند برای محافظت از خود برقع میپوشیدند. طالبان تحصیل و کار دختران و زنان را رد می کنند. گفته میشود که زنان جوان ربوده شده و مورد تجاوز جنسی قرار گرفتهاند. „م“ از رویتلینگن در مراسمی که توسط انجمن „حرکت کن“ سازماندهی شده بود، میگوید: „طالبان یعنی: ترس، وحشت، کشتن“. یکی از دوستان خوبش در خانهاش به قتل رسید. „م“ پس از چندین بار تلاش توانست کابل را ترک کند. در پایان سال ۲۰۲۱، چند قاضی سابق از افغانستان توانستن به آلمان فرار کنند. آنها از جان خود می ترسیدند. طالبان بسیاری از جنایتکاران را از زندان آزاد کرده بودند. قضات برخی از آنها رامحکوم کرده بودند. این جنایتکاران تهدید به انتقام از قضات و خانواده هایشان کردند. وکلا این را در برنامه خبری تاگس شاو گزارش کردند. یک گروه حرفه ای دیگر نیز در خطر است: روزنامهنگاران و به همراه آنها آزادی مطبوعات. „W“، روزنامه نگار برنده چند جایزه، به سازمان حقوق بشر گزارشگران بدون مرز گفت: همه می ترسند „از سوی طالبان مورد آزار و اذیت قرار گیرند“. برخی از روزنامه نگاران به قتل رسیده اند: „این ترسناک است.“ عملاً دیگر رسانه آزاد در افغانستان وجود ندارد. روزنامهنگاران خود را سانسور کردند، دلیل: „طالبان غیرقابل پیشبینی هستند.“ او اکنون در آلمان زندگی میکند.
بسیاری از افغان ها دلواپس خانواده های خود هستند مانند„ م“ از روتنبورگ . طالبان ناپدری او را کشتند. مادرش مجبور است برخلاف میلش برقعه بپوشد. „م“ متعلق به اقلیت (عمدتا شیعه) هزاره است. طالبان آنها را کافر و شهروند درجه دو ميدانند. „آ“ از موسینگن نیز هزارهای است. طالبان بستگان وی را نیز در افغانستان تهدید کرده است. اما درخواست „آ“ برای اجازه دادن ورود خانوادهاش به آلمان و همچنین „م“ رد شد. برای مثال، کارگران محلی که برای ارتش آلمان کار کردهاند و خانوادههایشان در معرض خطر هستند. براساس آمار وزارت خارجه آلمان، ۲۵۰٫۰۰۰ نفر برای پذیرش در آلمان پذیرفته شده اند. حدود ۵۰۰۰ نفر در حال حاضر در آلمان هستند و گفته می شود که ۵۰۰۰ نفر در راه هستند. اما حدود ۱۵۰،۰۰۰ نفر که نیاز به حمایت دارند همچنان منتظر پایان وضعیت خطرناک خود هستند. آنالنا بائربوک، وزیرخارجه جدید آلمان، اندکی پیش از کریسمس ۲۰۲۱ گفت: ما وظیفه داریم که این افراد، به ویژه دختران و زنان را ناامید نکنیم. اخبار افغانستان کمتر پس از به دست گرفتن قدرت توسط طالبان در رسانه های آلمان ظاهر می شود. بااین وجود، همیشه گزارش های نگران کننده وجود دارد. یاری رسانندگان گرسنگان جهان تخمین می زند که بیش از ۲۲ میلیون نفر از حدود ۴۰ میلیون نفر در افغانستان در زمستان امسال غذای کافی نخواهند داشت. این نیاز نیز به دلیل خشکسالی شدیدی است که دو سال است بویژه در غرب کشور ادامه دارد. بارها و بارها رسانه ها از حملات „دولت اسلامی“ اسلامگرای تندرو با تعداد زیادی کشته گزارش میدهند. „ف“ اخبار مربوط به افغانستان و افغانستان را از نزدیک دنبال می کند. او می گوید: „سلاح ما اینترنت است.“ او برای حمایت از مخالفان رژیم طالبان اطلاعات زیادی را منتشر می کند. „ف“ و„ م “آینده افغانستان را چگونه می بینند؟ „م“ معتقد است که حکومت طالبان امسال یا سال آینده به پایان خواهد رسید: „این یک رژیم باثبات نیست.“ از سوی دیگر،„ ف“ بدبین است: „من اصلاً امیدی به افغانستان ندارم.“ مردم آنجا فقط خواهان صلح و امنیت زندگی بودند. اما در کشوری که بیش از۴۰ سال است گرفتار خشونت، درگیری های مسلحانه و جنگ بوده است، نه صلح و نه امنیت در انتظار آنها نیست.
tun22010403
Eine Landschaft in Afghanistan. Foto: Maryam Momand.
